Ήρθε η ώρα ...

Μετά από 20 μήνες θηλασμού... 

Πόση κούραση πέρασα Θεέ μου, πόση αϋπνία, πόσος πόνος (μετά από 3 φορές μαστίτιδα), πόση αγωνία. Περάσαμε μία δύσκολη περίοδο με το αντράκι μου αλλά τα καταφέραμε πολύ καλά, πίστευα ότι μετά την Υβόννη (που θήλασε 28 μήνες) δεν θα τα κατάφερνα, όμως παρ' όλες τις δυσκολίες πήγαμε ένα όμορφο και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο ταξίδι οι δυο μας, πάντα οι δυο μας. Άγγελε μου όμορφε. 

Το τι έχω ακούσει που το θήλαζα τόσο καιρό δεν θέλω να σας πω γιατί ανοίγει ένα θέμα που δεν μου αρέσει καθόλου, έκανα αυτό που θεωρούσα εγώ για το παιδάκι μου καλό και δεν άκουγα κανέναν. 

Είχα βέβαια και την 28μηνη εμπειρία που μου είχε προσφέρει η Υβόννη μου. Οπότε μπήκα στον 2ο θηλασμό πιο δυνατή και πιο χαλαρή και πιο ήρεμη και φυσικά πιο διαβασμένη. 

Όλες μας μπορούμε αλλά η πληροφόρηση που δεχόμαστε είναι λάθος και μας φοβίζει και μας τρομάζει και πόσα άλλα ΚΑΙ μου έρχονται να προσθέσω ...

Το αντράκι μου με δυσκόλεψε για αρκετούς λόγους αλλά οι πιο ψυχοφθόροι ήταν που είχε κάνει το στήθος πιπίλα και κάθε 10 με 15 λεπτά ήταν στο στήθος, δεν θα μιλήσω για όταν έβγαζε δόντια ούτε βέβαια για τα άλματα ανάπτυξης που τράβαγα τις κοτσίδες μου ... 

Μπορεί απλά να νευρίαζε που ο αρακάς ήταν πράσινος και απλά ήθελε στήθος για να ηρεμήσει. 

Δεν ήταν μόνο φαγητό για εκείνον - ήταν μία διαδικασία που τον ηρεμούσε και τον χαλάρωνε, ήταν σαν να έμπαινε στο κρυφό του μέρος και δεν τον έβλεπε κανείς και δεν τον ένοιαζε κανείς. 

Φυσικά και είναι ωραίο πράγμα ο θηλασμός αλλά ας μην κρυβόμαστε δεν είναι μόνο όμορφα πράγματα, είναι και κούραση και δέσμευση και ορμονικά άστα να πάνε... αλλά αυτά τα περιοδικά και τα άρθρα δεν τα λένε, δεν είναι πάντα σαν την φωτογραφία της Ζιζέλ. 

Εάν δε ΔΕΝ έχεις και βοήθεια άστα βράστα. 

Μέι Τάι και σιδέρωνα και θήλαζα, σκούπιζα και θήλαζα, άνοιγα φύλλο θήλαζα, μαγείρευα θήλαζα, παντού και πάντα θήλαζα. Φυσικά και είναι δύσκολο ακατόρθωτο δεν είναι. 

Περάσαμε όμως και τόσες ωραίες στιγμές, θήλαζε και κοιτούσε με τα γκρίζα μάτια του μόνο εμένα τίποτα άλλο, δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο ούτε καν το μωρό της Ζιζέλ :-) 

Ερχόταν και έβαζε το χεράκι του μέσα από την μπλούζα μου και έλεγε ένα μαμάααααα όλο νάζι και γλύκα, ''θες γάλα Μάξιμε?'' του έλεγα ... ''Ναι'' μου έλεγε και έλιωνα ... 💕💕💕🎈🎈🎈

Έτσι λοιπόν μετά από 20 μήνες θηλασμού ήρθε η ώρα να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του 😂

Σε ευχαριστώ πρίγκιπα μου όμορφε για το δώρο αυτό που μου χάρισες (δεν σε ευχαριστώ βέβαια για τα κιλά που μου άφησες), είσαι το πιο σκανταλιάρικο, το πιο τρυφερό, το πιο ζωηρό, το πιο όμορφο, το πιο καταφερτζίδικο παιδάκι του κόσμου, του δικού μου κόσμου !!!

Θα Σ`αγαπάω ότι και αν γίνει ακόμη και όταν οι πιγκουίνοι γίνουν μπλε!!! 

Φυσικά και είμαι χαζομαμά και κουκουβάγια τι περίμενες ότι δεν θα μοιάζαμε?

Σε φιλώ 

Ειρήνη 

Θηλασμός 

Αχ και να μπορούσα να κρατάω ένα ημερολόγιο θηλασμού ...                                                                              Κάπως έτσι λοιπόν θα λειτουργήσει αυτή εδώ η στήλη. 

Ο Μάξιμος είναι ήδη ενός έτους και δεν έχουμε καταφέρει να κοιμηθούμε αρκετά. Το πονηρό του μουτράκι κάθε δίωρο εάν είμαι τυχερή έρχεται και με βρίσκει με ένα σάλτο από την κούνια στο κρεβάτι μου.              Ναι τον έχω ακόμα δίπλα μου... Ξυπνάει τόσο συχνά που τα πήγαινε έλα σε δωμάτιο δεν θα τα άντεχα.... (βέβαια πρόσφατα πήρα μια φοβερή κουκέτα που το κάτω είναι στο πάτωμα και σκέφτομαι σιγά σιγά να τον προσπαθήσω. Τους ημερήσιους ύπνους που τους κάνει εκεί νομίζω του αρέσει ... ε και έτσι σιγά σιγά να συνηθίσει να πάει και εκείνος στο κρεβατάκι του).