Τι πρέπει να γνωρίζει το παιδί μας πριν το νηπιαγωγείο ?

Έφτασε και εμάς η ώρα να πάει ο Μάξιμος στο νηπιαγωγείο. Η αλήθεια είναι ότι έχω πιο πολύ άγχος από ότι είχα στην Υβόννη διότι θα είναι ακόμα μικρούλης. Μας βοήθησε αρκετά ο παιδικός αλλά λόγω της κατάστασης δεν το ευχαριστηθήκαμε. 

Δεν θα μιλήσω σαν ειδικός αλλά σαν μαμά, θα σκεφτώ εδώ μαζί σου πως μπορώ να κάνω την ζωή του μικρού μου πιο άνετη και ανεξάρτητη, χωρίς να νιώθει άβολα ή ντροπή, τουλάχιστον στην αρχή. 

Για εμένα λοιπόν το νούμερο ένα της λίστας είναι η τουαλέτα 

Θα πρέπει να ξέρει να αυτοεξυπηρετείται στην τουαλέτα πλήρως χωρίς βοήθεια. Να κινείται εύκολα και με μαεστρία. 😊

Στόχος είναι να αναπτύξει τις κινητικές του δεξιότητες. Να μπορεί να κρατήσει σωστά ένα μολύβι, μαρκαδόρο και να ζωγραφίσει ότι του αρέσει. Δεν με νοιάζει να κάνει σπιτάκια απλά να είναι κατανοητές οι ζωγραφιές του, έστω και χαριτωμένα άτσαλες. 

Βασικό επίσης είναι να ανεβάζει και να κατεβάζει το παντελόνι του είτε φόρμα είτε φερμουάρ. Αν και προσωπικά θα χρησιμοποιήσω αρκετά τις φόρμες και λίγο πιο φαρδιές για να του είναι πιο εύκολο στην αρχή και να νιώσει οικειότητα. Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και με το μπουφάν ή την ζακέτα του. 

Μια ακόμα όμορφη δραστηριότητα ανάπτυξης είναι τα τραγουδάκια. Να τραγουδάει με λεξούλες και να χτυπάει τα χεράκια του με τον ρυθμό του κάθε τραγουδιού. Πόσο όμορφο θα είναι να το κάνετε παρέα. Πάρα πολλά τα τραγουδάκια για εξάσκηση και γέλια. 

Αυτό που με απασχολεί βέβαια πιο πολύ από όλα είναι να έχει μειώσει το άγχος αποχωρισμού του. Να μην νιώθει ανασφάλεια όταν θα τον αφήνω στην δασκάλα του. Σε αυτό θα πρέπει να υπακούσω τις συμβουλές της δασκάλας μας ώστε να τον βοηθήσω να προσαρμοστεί και όχι να του δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα. Θα μας πάρει χρόνο αλλά τόση υπομονή τι να την κάνω ? Μαζί μου θα την πάρω? Κάπου πρέπει να την ξοδέψω. 

Το ομαλό παιχνίδι με άλλα παιδάκια είναι μια κοινωνική δεξιότητα που ένα παιδάκι τεσσάρων ετών θα πρέπει να έχει αναπτύξει χωρίς να έχει διαρκή επίβλεψη. Εμάς μας βοήθησε το ότι έχουμε αδελφούλα στο σπίτι που της βγάλαμε την πίστη αλλά μάθαμε να μοιραζόμαστε ή και όχι όταν θέλουμε να παίξουμε εμείς με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Απλά να το λέμε με το στόμα και όχι σπρώχνοντας ή χτυπώντας (μεγάλος αγώνας δόθηκε - και τώρα με τα παιδάκια έξω είμαστε κύριοι - με την αδερφή μας κάνουμε και τα στραβά μάτια). 

Είναι πολύ σημαντικό να του έχουμε μάθει να εκφράζει αυτό που τον ενοχλεί χωρίς να έχει εκρήξεις. Περάσαμε αρκετά δύσκολα, διότι οι εκρήξεις θυμού του Μάξιμου ήταν δύσκολα διαχειρήσιμες. Χτυπιόταν κάτω, χτυπούσε το κεφάλι με τα χέρια του, έκλαιγε κτλ. Μέχρι που ο μπαμπάς μας βρήκε ένα κόλπο, τον σήκωνε αγκαλιά και του μιλούσε στο αυτί. Σε εμάς αυτό έπιασε. Τώρα πια όταν κλαίει του λέω πες μου τι συμβαίνει, ηρέμησε και πες μου π.χ. που χτύπησες, τι σε πείραξε κ.α. και πιάνει ... απαντάει και ανταποκρίνεται άμεσα. 

Νομίζω ότι αυτά είναι τα πιο σημαντικά που απασχολούν εμένα σαν μαμά με ένα παιδάκι όχι τόσο εύκολο στα καινούργια πράγματα. Ένα παιδάκι που θέλει τον χρόνο του να προσαρμοστεί και να μπει σε ρουτίνα. Ας ακούσουμε αυτά που του συμβαίνουν, ας συμβουλευτούμε την δασκάλα μας και κάποιον πιο ειδικό εάν είμαστε πιο ανασφαλείς και όλα θα πάνε καλά.  

Και Μάνα ... μην ανησυχείς, τα κάνεις όλα καλά.

Με Αγάπη 

Ειρήνη