Η τσάντα του Γυμνασίου: όταν η παιδικότητα αλλάζει φερμουάρ

Ποιος θα το έλεγε πως μια απλή αγορά, μια τσάντα, θα με έκανε να νιώσω τόσα. Δεν είναι όμως οποιαδήποτε τσάντα∙ είναι η πρώτη τσάντα του Γυμνασίου. Η κόρη μου μεγαλώνει. Το βλέπω κάθε μέρα, αλλά το συνειδητοποίησα στ’ αλήθεια όταν την άκουσα να απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη τους μονόκερους, τις γατούλες και τα παστέλ χρώματα που μέχρι χθες λάτρευε. «Αυτά είναι για μικρά παιδιά» είπε, κι εγώ ένιωσα να μου σφίγγεται η καρδιά. Τώρα θέλει κάτι πιο νεανικό, πιο σοβαρό, πιο… γυμνασίου. Κι εγώ χαμογελάω, συγκινούμαι, και μέσα μου ακούω ένα μικρό καμπανάκι: πάει, η παιδικότητα αλλάζει φερμουάρ.

Μένουμε στο Ντίσελντορφ, αλλά την τσάντα την πήραμε από τη Σαλαμίνα. Το μέρος μας... που έχουμε αναμνήσεις και δεν θα φύγουν ποτέ. Ήθελε να έχει μέσα της λίγη ασφάλεια, λιγη Ελλάδα. Να κουβαλάει την αλμύρα της θάλασσας που τόσο λατρεύει, τον ήλιο του μεσημεριού, τη γεύση ενός παγωτού που στάζει στο χέρι. Μια τσάντα-γούρι, ένα μικρό φυλαχτό που θα ταξιδεύει μαζί της στους γερμανικούς διαδρόμους του σχολείου. Γιατί, όσο κι αν η ζωή μας αλλάζει τόπο, οι ρίζες χωράνε πάντα σε μια τσάντα.

Και ξέρω ότι δεν θα κουβαλάει μόνο βιβλία και τετράδια. Εκεί μέσα θα μπουν τα πρώτα της μεγάλα μυστικά, τα χαρτάκια με τις φίλες που θα τσαλακώνονται βιαστικά όταν μπαίνει ο καθηγητής, τα «σκονάκια» που –υποτίθεται– δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ, τα μολύβια που θα μασιούνται στο άγχος πριν από τα διαγωνίσματα. Μαζί με όλα αυτά, θα κουβαλάει και κιλά. Πολλά κιλά. Γιατί τα βιβλία του γυμνασίου έχουν τον δικό τους νόμο: είναι τούβλα κανονικά. Οπότε, ναι, μαζί με τη γνώση έρχεται και το πρώτο πονάκι στη μέση... 

Κι όμως, δεν πιστεύω ότι φεύγει η παιδικότητα. Απλώς αλλάζει μορφή. Δεν ζωγραφίζει πια με ξυλομπογιές, γράφει με στυλό. Δεν τρέχει στην αυλή με σχοινάκι, ψιθυρίζει με φίλες για τα πρώτα μυστικά της εφηβείας. Η παιδικότητα κρύβεται εκεί, καλά φυλαγμένη, σαν ένα ξεχασμένο γομολάστιχο που βρίσκεις μετά από χρόνια και σε κάνει να χαμογελάς.

Κι εγώ τη βλέπω. Να φοράει την καινούργια της τσάντα, να ετοιμάζεται για το δικό της ταξίδι, κι αισθάνομαι ένα μείγμα καμαριού και νοσταλγίας. Ξέρω ότι σε λίγο δεν θα με χρειάζεται να της κουμπώνω το φερμουάρ ή να της βάζω κρυφά ένα σνακ στην πλαϊνή τσέπη. Αλλά προς το παρόν είμαι εδώ, συνοδοιπόρος, να τη βλέπω να ανοίγει μια καινούργια σελίδα.

Κι εύχομαι αυτή η τσάντα, όσο κι αν βαραίνει, να έχει πάντα χώρο για χαρτάκια με γέλια, για αναμνήσεις που θα ζεσταίνουν την καρδιά της και για λίγη παιδικότητα, γιατί αυτή είναι που κάνει τη ζωή πιο ελαφριά. Κι αν καμιά φορά ξεχάσει να την κουβαλήσει μόνη της… θα είμαι εγώ εδώ. Με μια μέση που ήδη διαμαρτύρεται, αλλά και με μια καρδιά που φουσκώνει από αγάπη.

Και μεταξύ μας; Μακάρι να τη σηκώνει μόνη της, γιατί εγώ έχω ήδη αρχίσει να πονάω τη μέση μου! 😅

Καλή Αρχή Γυμνασιάκι μου ...

πηγή: Ειρήνη Παπαδόπουλου