☕ Η Μάχη του Καφέ: Ένα Έπος Μάνας και Γιου

Ή αλλιώς: Πώς προσπάθησα να πιω έναν ζεστό καφέ — και απέτυχα μεγαλοπρεπώς.

Είναι 7:30 το πρωί. Ο ήλιος μόλις ανέτειλε, το σπίτι είναι σχεδόν ήσυχο, και εγώ... έχω ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι μου. Ζεστό. Φρεσκοφτιαγμένο. Μαγικό.

Κάθομαι στον καναπέ σαν κάποια που έχει τον έλεγχο της ζωής της. 

Κλείνω τα μάτια. Παίρνω την πρώτη γουλιά. Και τότε...

Εμφανίζεται ο Μάξιμος.

«Μαμάαα, πεινάω!»

Και κάπως έτσι ξεκινά η καθημερινή μου αποστολή: να πιω έναν καφέ χωρίς να χρειαστεί να διαπραγματευτώ με έναν 8χρονο που συμπεριφέρεται σαν συνδυασμός σεφ, παλαιοντολόγου και ντετέκτιβ.

— «Μόλις φάγαμε,» του λέω.
— «Πεινάω πάλι. Θέλω λουκουμάδες σε σχήμα τερατάκι ή κρέπα ? Δεν ξέρω ...»

Γιατί όχι. Ο καφές περιμένει, εγώ παίζω με τις ζύμες σαν να κάνω τέχνη και ο Μαξίμος με κοιτάζει με βλέμμα επόπτη Τυραννόσαυρου Ρεξ.

- Μάξιμε, θα πιεί καφέ η μαμά? 

-Μα φυσικά όχι μανούλα, δεν με αγαπάς ? (και με το γέλιο του Ντένη του τρομερού ... μου ρίχνει και ένα φιλί) 

Ο Πράσινος Ήρωας

Καθώς επιστρέφω με την ελπίδα να πιω την δεύτερη γουλιά μου (οριακά χλιαρή πλέον), με ρωτά:

— «Πού είναι το πράσινο αυτοκινητάκι μου;»

Δεν ξέρω. Δεν το είδα. Δεν το ακούμπησα. Και φυσικά…

— «Εσύ το έκρυψες!»... Εμένα το γραφείο μου είναι πάντα τακτοποιημένο... 

Η μάχη συνεχίζεται. Το κυνηγητό μέσα στο σπίτι αρχίζει. Ο καφές μένει πίσω. Παγώνει. Ίσως και να νιώθει προδομένος. Δεν τον αδικώ.

Ο καφές που δεν ήπιες (αλλά άξιζε)

Στο τέλος της ημέρας, ο Μαξίμος κοιμάται. Κι εγώ κάθομαι ξανά, αυτή τη φορά με έναν καινούργιο καφέ στο χέρι.

Ζεστός. Σχεδόν.
Ήσυχο σπίτι. Σχεδόν.
Εγώ; Χαρούμενη. Εντελώς.

Γιατί όσο κι αν δεν ήπια τον καφέ μου όπως ήθελα, ήπια μια γερή δόση αγάπης, τρέλας, χάους και παιδικού γέλιου.
(Και λίγο καφέ, εντάξει.)

Υπογραφή:
Μια μαμά που απλώς ήθελε έναν καφέ. 

Αλλά "ήπιε" μια τεράστια αγκαλιά ...

πηγή : Ειρήνη Παπαδοπούλου