Η κόρη μου πάει γυμνάσιο...        Κι εγώ; Πιάνω ξανά το χέρι της ... όσο μπορώ.

Σε δύο μήνες, η κόρη μου θα ξεκινήσει γυμνάσιο.

Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: πότε πρόλαβε να μεγαλώσει έτσι; Πότε πήγε από το να με ρωτάει αν οι παστίλιες για τον λαιμό είναι γλυκές, στο να μου λέει: «Μαμά, θα έρθω μόνη μου, δεν πειράζει.»;

Τις προάλλες βρήκα στο συρτάρι ένα παλιό της τετράδιο από την πρώτη δημοτικού. Είχε ζωγραφίσει μια καρδούλα και είχε γράψει με τα παιδικά της γράμματα: «Η μαμά μου είναι ο ήλιος μου.»

Έκλαψα.

Όχι φωναχτά — γιατί ήταν σπίτι και θα με πείραζε. Το έκανα, όπως όλες οι μάνες, ήσυχα. Από εκείνα τα κλάματα που ανεβαίνουν στο λαιμό σαν κόμπος, και μετά μένουν στα μάτια και βράζουν.

Από την Ελλάδα... στο Ντίσελντορφ

Εδώ, στο Ντίσελντορφ, είμαστε σχεδόν δύο χρόνια. Δεν θα πω ψέματα — δεν ήταν πάντα εύκολο. Οι αλλαγές δεν είναι ποτέ άνετες. Μοιάζουν λίγο με τα καινούρια παπούτσια του σχολείου: στην αρχή σε χτυπάνε, σε σφίγγουν, αλλά κάποια στιγμή παίρνουν το σχήμα σου

Η κόρη μου ξεκίνησε σε ελληνικό σχολείο εδώ. Εκεί όπου μιλούσε τη γλώσσα της, είχε παιδιά που της έμοιαζαν, ένιωθε πως ανήκει — και αυτό, σε μια ξενιτιά, είναι πολύτιμο.

Γιατί αν το παιδί δεν νιώσει πως ανήκει, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Όσο καλά κι αν μιλάς τη γλώσσα, όσο όμορφη κι αν είναι η πόλη, όσο κι αν έχει Lidl σε κάθε γωνιά (το οποίο, ομολογουμένως, βοηθάει).

Πιο γεμάτοι. Πιο ώριμοι. Πιο εμείς.

Οι αλλαγές αυτές μας έκαναν όλους πιο γεμάτους. Πιο ταπεινούς. Πιο ευαίσθητους εκεί που παλιά ήμασταν σκληροί. Πιο δυνατούς εκεί που παλιά λυγίζαμε.

Γίναμε οικογένεια όχι μόνο με βάση το αίμα, αλλά με βάση την εμπειρία. Περάσαμε μαζί βροχές και απογοητεύσεις, αλλά και μικρές νίκες. Εκείνο το απόγευμα που κατάφερε να μιλήσει στα γερμανικά σε ένα μαγαζί μόνη της. Το πρώτο της "Entschuldigung" στο σωστό τόνο. Το χαμόγελό της όταν είπε "Ich bin Schülerin" και το εννοούσε.

Τώρα αρχίζει κάτι καινούριο. Πιο μεγάλο. Πιο αληθινό.

Το γυμνάσιο είναι αλλιώς.

Δεν είναι μόνο νέα τάξη. Είναι νέο σώμα. Νέα ερωτήματα. Νέα αποστάσεις. Νέα σιωπές — εκείνες οι εφηβικές, που δεν είναι από θυμό αλλά από σκέψη.

Κι εγώ μαθαίνω να ακούω χωρίς να ρωτάω. Να βλέπω χωρίς να παρακολουθώ. Να προστατεύω χωρίς να φυλακίζω.

Και, πάνω απ’ όλα, να είμαι διαθέσιμη. Όχι πάντα με λύση — αλλά πάντα με αγκαλιά.

Πόσο αλλάζει η μαμά όταν μεγαλώνει το παιδί;

Περισσότερο απ’ όσο φανταζόμουν.

Μικραίνω εκεί που ήμουν αυστηρή, για να της δώσω χώρο.

Μεγαλώνω εκεί που ήμουν φοβισμένη, για να την στηρίξω.

Και, ναι, συγκινούμαι... και κλαιω ... 

Συχνά.

Με τις λέξεις της, με το βλέμμα της, με τον τρόπο που μεγαλώνει χωρίς να με ξεχνά.

Κλείνοντας...

Σε δύο μήνες θα ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο. Το παιδί μου. Εδώ.....

Μαζί με εκείνη, ξεκινώ κι εγώ άλλο ένα. Της μαμάς του γυμνασίου. Της γυναίκας που έζησε, άλλαξε χώρα, κουβάλησε σακούλες με νοσταλγία, και τώρα κοιτάει ένα πλάσμα να ανοίγει φτερά.

Δεν ξέρω πού θα πάει.

Αλλά ξέρω ότι θα της θυμίζω πάντα πως έχει πού να γυρίσει.

Και πως, όσο μπορώ, θα της κρατάω το χέρι.

Και μια τελευταία σκέψη, πριν κλείσω το φως...

Αν με ρωτούσε κάποιος τι νιώθω σήμερα, θα έλεγα: είμαι συγκινημένη, ευγνώμων… και λίγο κουρασμένη — γιατί η ζωή με προεφηβική κόρη και μετανάστευση έχει πολύ συναίσθημα, αλλά και πολλές πλύσεις ρούχων.

Αν μου έλεγε κάποιος πριν δύο χρόνια ότι θα ζω στο Ντίσελντορφ, θα γράφω blog και θα ψάχνω στο Google «πώς να πεις κατανόηση στα γερμανικά», θα γελούσα.

Τώρα γελάω αλλιώς: με εκείνο το χαμόγελο που έχει μέσα του όλα τα «δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω» — αλλά να που είμαι ακόμα εδώ...

Η κόρη μου πάει γυμνάσιο. Κι εγώ πάω… καρδιοχτύπι.

Αλλά και χαρά.

Και κάθε τόσο, όταν με φωνάζει «μαμά» με εκείνη τη φωνή που ακόμα κρατά λίγο παιδί, λίγο κορίτσι, λίγο γυναίκα που έρχεται… νιώθω ότι όλα θα πάνε καλά.

Ίσως όχι τέλεια.

Αλλά με αγάπη, υπομονή… και λίγη σοκολάτα για τις δύσκολες μέρες — θα πάμε κι αυτό το κεφάλαιο μέχρι την τελευταία του σελίδα.

πηγη : Ειρήνη Παπαδοπούλου