Η 9η ιστορία μας
Μια γλυκιά ιστορία από μία γλυκιά μανούλα ... που χειρίζεται τόσο όμορφα τον λόγο...
Σαν να ήταν χθες...
«Μου λείπουν οι στιγμές που κάναμε πράγματα μαζί, που πίναμε καφέ και δεν χτυπούσε το κινητό, δεν έκλαιγε κανένα παιδί και δεν έλεγε κανένας μαμάαα.»
Με αφορμή την τελευταία πρόταση από το κείμενο της Ειρήνης, θα ξεκινήσω τη δική μου ιστορία γυρίζοντας το νόμισμα στην άλλη του όψη! Σαν να ήταν χθες που ο γιός μου μπουσούλαγε στο πάτωμα, χαιρόταν με τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας κυνηγώντας την από δωμάτιο σε δωμάτιο, όπου πανικόβλητη έτρεχα για να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω, κατόπιν ν΄απλώσω ρούχα να... να...
Μετανιώνω που τότε δεν τα παράτησα όλα να τον κρατήσω περισσότερο στην αγκαλιά μου. Οι δουλειές του σπιτιού δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αδηφάγο από το σπίτι και τις απαιτήσεις του. Κοιμόταν ο μικρός κι εγώ βιαζόμουν να φτιάξω έναν καφέ και να τελειώσω ό,τι είχε μείνει στη μέση. Ξυπνούσε κι αρχίζαμε τη ρουτίνα μας κι ο χρόνος κυλούσε. Μεγάλωσε, πήγε σχολείο, άρχισαν τα μαθήματα,οι δραστηριότητες.Ο μπαμπάς του που δούλευε ως αργά δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να είναι παρών σε όλα ετούτα τα τρεξίματα και τις υποχρεώσεις. Έπεφτα κατάκοπη τα βράδια από την κούραση να τα προλάβω όλα κι ερχόταν στιγμές που ήθελα να πάει ο μικρός στη γιαγιά και τον παππού για να ξεκουραστώ,να πάμε κάπου μαζί με τον πατέρα του,να διαβάσω ένα βιβλίο,να χαζέψω στην τηλεόραση.
Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός μεγάλωσε και σε δυο μήνες θα κλείσει τα 29! Κι αφού περάσαμε και την αγωνία της μετάθεσης στον νομό Έβρου-είναι μόνιμος στον στρατό- το πουλάκι πέταξε από τη φωλιά του.Μένει μόνος του πια και σε απόσταση ασφαλείας από εμάς. Δεν τρέχω πια πίσω του να ντυθεί, να μην κρυώσει, αν έφαγε,αν διάβασε, τι ώρα κοιμήθηκε κι έχω άπειρο χρόνο πια για μένα,για το "μαζί" κι όλα όσα κάποτε μού έλειψαν για την προσωπική μου ευχαρίστηση. Όλη η κούραση έχει ξεχαστεί, κανένα ξενύχτι δεν μού άφησε τραύματα, η μνήμη μου έχει επιλεκτικά διαλέξει να μού θυμίζει μόνο τις όμορφες, χαρούμενες στιγμές που ζήσαμε στα παιδικά του χρόνια. Το σπίτι είναι εδώ και παραμένει αδηφάγο,οι καναπέδες στο σαλόνι ανέγγιχτοι κι όλα τα διακοσμητικά στη θέση τους!Ο ήλιος που εισχωρεί ορμητικά από τα παράθυρα αποκαλύπτει ίχνη σκόνης, που είναι ζήτημα λίγων λεπτών να εξαφανιστούν.
Ο "μικρός" έχει τη δική του ζωή κι εμείς συνεχίζουμε τη δική μας με όλα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε πριν. Εγώ να γράψω επιτέλους εκείνο το παραμύθι που άφησα μισοτελειωμένο στο συρτάρι, να πάω στο γυμναστήριο όποτε θέλω,να πάω σινεμά την ώρα που θέλω,για καφέ με τις φίλες μου αρκεί να το αποφασίσω. Μα ...μού λείπουν οι στιγμές που τρώγαμε όλοι μαζί,που γκρινιάζαμε (εγώ πιο πολύ...),που μαλώναμε για ποια ταινία θα δούμε. Τώρα κάποια πράγματα για να γίνουν θα πρέπει να τα προγραμματίσουμε. Χαίρομαι πολύ που ζει τη δική του ζωή και είναι ανεξάρτητος. Λυπάμαι που δεν μπορώ να γυρίσω για λίγο τον χρόνο πίσω, ν΄αφήσω το σπίτι ακατάστατο,να φάμε κάτι πρόχειρο,να φορέσουμε τις φόρμες μας ασιδέρωτες και να τρέξω μαζί του στο πάρκο παραβγαίνοντας στο ποδήλατο.!
Μαριάνθη Πλειώνη.
Μαριάνθη μου πόσο δίκιο έχεις ... το ξέρω ότι αυτή θα είναι η πορεία μας ως γονείς. Άλλωστε η ησυχία του άδειου σπιτιού δεν συνηθίζεται ...