Η 6η ιστορία μας

2018-10-16

Λίγο μπερδεμένη ... ? Λίγο πληγωμένη ? Είναι μία από εμάς ...

Να μην χαρίζεσαι. Να παίρνεις στα χέρια σου την ζωή και να πορεύεσαι. Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία μου. Η ιστορία μας, στην ενήλικη ζωή του καθενός. Αλλά ξεχνάμε ένα βασικό στοιχείο. Τα συναισθήματα. Πόσο καλυμμένα ήταν για να μην μας κρατάνε δέσμιους στις επιλογές μας; Κάπως έτσι ξεκινάει η μητρότητα. 

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε το Είμαι. Εκεί που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο Μαμά, τον άνθρωπο Ζω, Είμαι, Επιλέγω. Εκείνη την πρώτη και μοναδική στιγμή που παίρνεις αυτό το πλάσμα στην αγκαλιά σου. Δεν είμαι από τις μητέρες που ήξεραν ότι θα έχουν ένα μωρό, τι θα κάνω με αυτό, το φαντάζομαι έτσι ή που συγκινήθηκα όταν βγήκε. Είμαι από τις μητέρες που είπα «Α! Εσύ είσαι;» κι άρχισα να τελώ την υποχρέωσή μου ως μητέρα. Να το έχω ταϊσμένο με τον τρόπο που θεώρησα σημαντικό για την υγεία του, να είναι καθαρό, να το αγκαλιάζω. Να το αγκαλιάζω! Χωρίς υπερβάλλον ζήλο αλλά ήταν κάτι κι αυτό μέσα από εμένα. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς κάτι να διαταράσσει αυτές τις στιγμές. Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν με τον εαυτό μου και με έναν ακόμα άνθρωπο χωρίς να νιώσω έστω ένα ψεγάδι της ύπαρξης μου. Αυτή είμαι εδώ μπροστά σου πλήρως απογυμνωμένη με σώμα και με ψυχή. Κι έτσι ειλικρινής ως ήμουν , αφοσιωμένη και παραδομένη, όλα εκείνα που δεν ήταν δικά μου σαν μικρά και μεγάλα μανιτάρια μέσα από την λάσπη και τα περιττώματα φύτρωναν. 

Μέσα από την μη αποδοχή, τον φόβο, την πίκρα και την ανάγκη μου να νιώσω στην ζωή μου μέχρι τώρα. Ζώντας σε αυτό τον κυκεώνα του ¨ πιστεύω¨ πως πρέπει να αγαπώ, να με δέχονται, να είμαι, να σκέφτομαι. Αλήθεια πόσο όμορφο είναι να είμαι ο εαυτός μου. Να με αναγνωρίζω επιτέλους. Κι όλα αυτά δεν ήρθαν εν ριπή οφθαλμού. Δεν ήταν έτσι απλά δοσμένα. Πέρασα μέσα από χίλια κύματα. Και γι αυτό νιώθω μετά από τρία χρόνια δυνατή και σίγουρη και ξέρω να κρατάω τις δυνάμεις μου σε αυτά κι αυτούς που αξίζουν. 

Δεν θα πλατειάσω για τις δυσκολίες της μητρότητας. Τα ξενύχτια, την ανάγκη που κατέκλυζε το Είναι μου για λίγη ανεξαρτητοποίηση όντας μαθημένη από την ζωή μου να βαδίζω και να πολεμώ μόνη μου. Τώρα είχα ένα τόσο δα πλασματάκι πρωί βράδυ επάνω στο σώμα μου με μόνη του ανάγκη εμένα και την προσφορά μου σε αυτό. Σε εκείνη την φάση έρχεται η βοήθεια. Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα και τώρα πως η μάνα μου, μου έμαθε να είμαι απίκο στους ανθρώπους που νοιάζομαι και να μην έχω μάθει ποτέ να ζητώ βοήθεια. Ή μάλλον τώρα ξέρω. 

Τότε χαμένη μέσα στις δυσκολίες και τις ορμόνες μου δεν καταλάβαινα. Κι όταν τελικά ζήτησα στους 2-3 αυτούς τους ανθρώπους να μου προσφέρουν μια επαφή, κλεισμένη μέσα στον ρόλο που συνειδητά εννοείται επέλεξα, αντί να απλώσουν το χέρι τους και να με χαϊδέψουν, άκουσα λόγια. Μόνο λόγια με παράπονο και ένα κατηγορώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνους τους 3 μήνες που δεν κοιμόμουν καθόλου παρ' όλη την κούραση μου, παρόλο που είχα ένα μικρό τόσο δα πλάσμα που με ήθελε δυνατή, τους 3 μήνες που η λογική μου δεν υπερίσχυσε να εξομαλύνει τον πόνο μου. Τον πόνο της θλίψης για μια σχέση που τελείωσε. Για μια φίλη που έγινε ο μεγαλύτερος τιμωρός μου. Τιμωρός ίσως για τις τότε επιλογές μου. Μπορεί και να είναι έτσι εάν θεωρήσουμε πως όλα εδώ πληρώνονται. Και η άλλη μεγάλη πληγή που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να γιάνω είναι η αποχή στη ζωή του παιδιού από ανθρώπους που ο ρόλος τους θες ή η ροή της ζωής ή το νόημα της ζωής είναι να αγκαλιάσουν αυτό τον νέο άνθρωπο και να του δώσουν αγάπη. 

Αγάπη! Μόνο αγάπη. Ίσως όλα αυτά και να έγιναν για κάποιο λόγο. Εάν θεωρήσουμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Να μου μάθουν ότι ο στόχος μου είναι ένας. Η ψυχή του παιδιού μου. Κι όχι βέβαια ο σκοπός μου. Ο σκοπός μου δεν είναι να καθοδηγήσω αυτόν τον άνθρωπο. Είναι να του δώσω όλα αυτά τα εφόδια για να αναγνωρίζει. Να αναγνωρίζει την ουσία. Την ουσία που χάνουμε όλοι εμείς λαβωμένοι από τα παιδικά μας χρόνια. Από τους γονείς μας, που κουβαλούσαν τις δικές τους αποσκευές, των δικό τους και οι δικοί τους των δικών τους και πάει λέγοντας. Χωρίς να αναλογιστούν πια είναι η ουσία της ζωής σε αυτόν τον κόσμο. Η ευτυχία; Θα μου πείτε και τι είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι η ελεύθερη βούληση. Να γνωρίζουμε την ουσία μας. Ο καθένας ξεχωριστά. Απαλλαγμένοι από όλα αυτά τα στερεότυπα της έννοιας για τη ζωή. Απαλλαγμένοι από τις συναισθηματικές τρύπες που μας έχουν αφήσει. Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι με την μητέρα μου. Όσα κι αν έχουμε αφήσει πίσω μας γιατί είναι παρελθόν κι αυτό κάνουν οι ενήλικες, νιώθουμε ότι κάτι συμβαίνει. Κάτι πικραίνει. Κάτι μπορεί να πυροδοτήσει μια κατάσταση, μια στιγμή. 

Ψάχνοντας από πού μας ήρθε. Θα έχουμε εκείνο το «δεν με αγάπησες αρκετά» . Εγώ για την μητέρα μου ως κόρη κι εκείνη ως μάνα από την κόρη. Έτσι ζαρωμένες εκείνες οι καρδούλες από εκείνες τις χρονικές στιγμές του τότε. Τότε που ήμουν εγώ ένα παιδί κι εκείνη ήταν μια νέα γυναίκα. Μπορεί και να χαθούν μέσα σε αυτό το συμπαντικό «ήμασταν μια φορά κι έναν καιρό» αλλά η πικρία αυτή θα μείνει να αιωρείται εδώ γύρω. Εγώ όμως έχω την ευκαιρία. Είναι το Ατού μου. Την ευκαιρία να σπάσω αυτή την αλυσίδα. Να αγκαλιάσω όσο περισσότερο μπορώ, να πω λόγια όμορφα. Αυτά που ανυψώνουν την ψυχή και την κάνουν να μην ξεχνάει στην πορεία της ζωής ότι αυτό είναι Ζωή. 

Έτσι πρέπει να αισθάνεται η ψυχή σου σε κάθε επιλογή της ζωής σου, σε κάθε στιγμή που θα βρίσκεσαι με τον σωστό άνθρωπο, την εργασία, την αναψυχή. Αλλά κι ότι όταν υπάρχει κάτι κάπου κάποιο θετικό υπάρχει κι αρνητικό. Ίσως είναι τα αρνητικά συναισθήματα όπως λέμε. Και τα έχουμε ενοχοποιήσει τα κακομοίρικα. Ο θυμός, η απέχθεια, η ντροπή, το μίσος. Τρομερά έτσι; Κι όμως τι ένταση θα είχαν αυτά τα κακομοίρικα εάν έβγαιναν από έναν άνθρωπο, μια ψυχή σκασμένη από αγάπη; Τι δύναμη; Σαν ένα άμαθο παιδί που προσπαθεί να τεντώσει το τόξο , να καταφέρει να βάλει το βέλος και να ρίξει. Θα ρίξει! Θα βρει τον στόχο; Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω. Αλλά το δικό μου στίγμα το έβαλα. Κι αυτό που θεωρώ πιο σημαντικό. Να αγαπάμε! Να αγαπώ. Κι αν μας βγάζουν τα παιδιά μας από το κέντρο μας ας σκεφτούμε ποιόν έχουμε απέναντί μας. Έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο του αύριο. Έναν άνθρωπο που για πάντα θα κουβαλάει μέσα του εκείνο το μικρό παιδί με το τόξο. Πόσο θα θέλαμε λοιπόν να το αναθρέψουμε; Κ.Τ.


Αγαπημένη μου θα σου πω το εξής, παρόλο που δεν έχεις γίνει πολύ σαφής σε μερικά πράγματα που ανέφερες πιο πάνω, δώσε αγάπη στο παιδάκι σου και όσοι έχουν κακή αύρα, καθόλου θετική ενέργεια κράτα τους μακριά σας!!! Να έχετε μία ευτυχισμένη ζωή εύχομαι...