Η 11η ιστορία μας

Μία ιστορία από μία πού κουρασμένη ψυχολογικά και όχι μόνο μανούλα ...

Αγαπητά μου κορίτσια, είστε η συντροφιά μου καθημερινά και ας σας παρακολουθώ σιωπηλά. Είμαι μια μαμά ενός αγοριού (21 μηνών) που τον λατρεύω, θέλω πολύ να κάνω πολλά γι αυτό το παιδί (βλέπω όλα αυτά που κάνετε εσείς και πραγματικά ζηλεύω). Νιώθω ότι ποτέ δεν θα χαρώ ολοκληρωτικά το παιδί μου. Αυτό το ένιωθα από την πρώτη ημέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου. 

Ας τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή... Στα 34 έμεινα έγκυος μετά από μια ισχυρή θεραπεία για να μην χάσω την σάλπιγγα μου, ήταν κάτι που πραγματικά δεν περίμενα και είπα ότι για αυτό το παιδί θα κάνω τα πάντα να το φέρω στο κόσμο και αυτό έκανα. Πέρασα 9 μήνες μέσα στο σπίτι (λόγω μικρής αιμορραγίας) με τον άνδρα μου να φεύγει νωρίς το πρωί και να γυρίζει πολύ αργά το βράδυ, όλοι οι "φίλοι" και οι "συγγενείς " πουθενά, πέρασα πολύ δύσκολα ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημα μου στην γιατρό ότι γλίστρησα στο μπάνιο και χτύπησα την κοιλιά μου και ότι πλέον το μωρό μου δεν κουνιέται, ευτυχώς όμως ήταν όλα καλά, ακόμα θυμάμαι τους γιατρούς που κατά διαστήματα επισκέφτηκα να μου λένε επειδή ήμουν παχουλή (και ας μην πήρα κιλά στην εγκυμοσύνη 8 στο σύνολο) ότι καταστρέφω το παιδί μου και θα το γεννήσω άρρωστο παρόλο που όλες οι εξετάσεις μου ήταν εξαιρετικές. (μόνο η γυναικολόγος μου, μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και όλα πήγαν. Βέβαια δεν γέννησα εκεί λόγω οικονομικών). 

Ακόμα θυμάμαι την αιμορραγία που μου προκάλεσε ο "καλύτερος " γιατρούς του νοσοκομείου για να γεννήσω με καισαρική μετά από 24 ώρες και το μωρό μου σχεδόν να σβήνει φτάνοντας 60 παλμούς η καρδούλα του και να με καθησυχάζουν λέγοντας πως έτσι προετοιμάζεται για την γέννα.

Ακόμα θυμάμαι αυτό το χειρουργείο που όταν με έσφαξαν κατάλαβα τα πάντα μέχρι σχεδόν να με βγάλουν από εκεί έσφιγγα τα δόντια κλαίγοντας και με ειρωνεύονταν ότι και άλλες γέννησαν, μέχρι που κούνησα τα πόδια μου αφού είχε βγει το μωρό μου και ήταν ασφαλή για να σταματήσουν να γελούν με τα δάκρυα μου. 

Ακόμα θυμάμαι τα ράμματα που έκοψα ένα μήνα μήνα μετά λόγω μόλυνσης. Αχ... Ακόμα θυμάμαι πάρα πολλά πολλά που πέρασα και δεν μπορούσα να χαρώ το παιδί μου. 

Μερικούς μήνες μετά έπιασα δουλειά για τι έπρεπε η ζωή μου που ήταν πάντα τακτική είχε γίνει άτακτη και χρωστούσαμε παντού όμως με δουλειές σπίτι και πολλές άλλες υποχρεώσεις που πρέπει να κάνω εγώ, δεν μπορώ να χαρώ το αγγελούδι μου είμαι πάντα κουρασμένη και δεν έχω το κουράγιο να κάνω πράγματα με το παιδί, το βγάζω βόλτα σπάνια για τι πρέπει να πλύνω - σιδερώσω - μαγειρέψω τα γνωρίζετε όλες και πραγματικά σας ζηλεύω που κάνετε τα πάντα και είστε και άψογες με τα παιδιά σας. 

Επειδή αρκετά σας κούρασα θα σας πω κάτι τελευταίο έχω αρχίσει και θυμώνω πολύ με αποτέλεσμα να λέω στο μικρο μου συνεχώς ΜΗ και ΟΧΙ και συχνά του φωνάζω νιώθω τύψεις θα ήθελα την βοήθεια σας τι να κάνω να γίνω μια μαμά σαν εσάς 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ!!!

Εγώ θα σου πω απλά να ηρεμήσεις εσύ και να χαλαρώσεις πρώτα εσύ. Καμία δεν είναι καλύτερη μαμά από σένα, δεν υπάρχει μαμαδόμετρο. Να θυμάσαι ήρεμη μαμά ήρεμο μωρό. Δεν υπάρχει γυναίκα που έκανε μωράκι να μην είχε νεύρα, κούραση, φυσικά και όλες έχουμε περάσει από κει. Αυτό όμως που πρέπει να αλλάξεις είναι ο τρόπος που βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Όταν αλλάξει αυτό θα αλλάξουν και όλα τα άλλα γύρω σου μαγικά θα δεις. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας 

Υ.Γ. πάντα στην διάθεση σου... :-)