Έξοδος χωρίς παιδία? Το έζησα και αυτο ...

Πέρασαν 6,5 χρόνια ακούς ? 

Πέρασε τόσος καιρός που δεν είχα βγει μόνη μου, όπου πήγαινα είχα ένα μωρό στο στήθος ή ένα μωρό στο καρότσι και ένα στο πατίνι να τρέχει μπροστά … ή το ένα αγκαλιά από δεξιά και το άλλο αριστερά, το ένα σε babasling και το άλλο στο χέρι μου κ.ο.κ. 

Αποκλείεται το ονειρεύομαι, έτσι σκέφτηκα στην αρχή. 

Έκατσα σε ένα τραπέζι παρήγγειλα το μεσημεριανό μου και καθόμουν και χάζευα τους άλλους γονείς που είχαν τα παιδιά τους στο τραπέζι δίπλα τους. Και απλά ένιωθα κάτι να λείπει από την εικόνα μου.                                   

Η απόλυτη ηρεμία … άνοιξα και διάβασα λίγο από το βιβλίο μου, ξαναχάζευα τον κόσμο και έβλεπα αυτό που θα έβλεπαν και αυτοί σε εμένα όταν είχα την Υβόννη και τον Μάξιμο μαζί μου. 

Καθόμουν και απολάμβανα μία συζήτηση, στην πραγματικότητα άκουγα για πρώτη φορά αυτά που μου εέγαν λες και βγήκα από το κελί 33 και είδα ξαφνικά κόσμο :-) 

Έφαγα το μεσημεριανό μου, ήπια τον καφέ μου χωρίς να ταΐζω ή να δίνω νερό ή να κάθομαι να εξηγώ για 10000000000000000 φορά ότι δεν πετάμε τα παιχνίδια μας κάτω ή ότι το φαγητό δεν το χώνομαι στο στόμα της αδερφής μας με το έτσι θέλωωωωω ή ότι δεν πειράζει να βάζει την Barbie στο στόμα, δεν καταλαβαίνει ακόμα πρέπει να του το μάθουμε ή ότι για να περπατήσουμε έξω χρειαζόμαστε παπούτσια ή το να μοιραζόμαστε είναι ωραίο ή ή ή ή …..

ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ Θεέ μου πόσα πράγματα δεν χρειάστηκε να πω 

Κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και απλά για πρώτη φορά πήρα μία βαθιά ανάσα ξέρεις από αυτές τις πραγματικές που το οξυγόνο αγγίζει εγκέφαλο 

Ξεκούραση το λένε ? Μάλλον 

Απίστευτο συναίσθημα αλήθεια, ειδικά όταν τα κάνεις όλα μόνη σου. Παιδιά, σύζυγο, σπίτι, δραστηριότητες κτλ. τρέχω μόνη μου και νιώθω μερικές φορές ότι βγαίνω δεύτερη. Πως γίνεται μην με ρωτάς. Φυσικά και μου αρέσει η ζωή και η οικογένεια μου δεν παραπονιέμαι είναι η ζωή που διάλεξα και δεν θα άλλαζα το παραμικρό.  Αλλά καμιά φορά χρειάζεται να απατάμε τον ρόλο της μαμάς με αυτόν της φίλης, της συντρόφου, της γυναίκας, της νοικοκυράς, Ε? τι λες ? 

Έβλεπα γονείς να τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους και έλεγα ουυυυυυυυ σας έφαγα λάχανο λεμέεεεεε. Η απόλυτη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Εγώ και οι γυναίκες στον Ζάλογγο!!! 

Είχα καιρό να δω πραγματικά μία βιτρίνα αφού της χάζευα και εάν με έβλεπες κοιτούσα σαν τον ΕΤ τον εξωγήινο μόνο που εγώ δεν πήρα τηλέφωνο σπίτι … 

Μετά από λίγο έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει να βρει το καρότσι (ποιο καρότσι ? μόνη είσαι), και να σου πω και την αλήθεια μιλούσα και λίγο μόνη μου την αλήθεια θα την πω (κάτι σαν ψίθυροι από το κεφάλι μου τύπου θες κάτι να φας ? τι να σου δώσει η μανούλα?) τελικά το σταμάτησα κάνοντας ότι μιλούσα στο τηλέφωνο γιατί έβλεπα τους κυρίους με τις άσπρες μπλούζες να πλησιάζουν και να μου λένε με ωραία φωνή "ελάτε μην φοβάστε" 

Πήρα τον αγαπημένο μου καφέ (καραμελ μακιάτο, σε περίπτωση που θες να μου φέρεις ποτέ καφέ) και τριγύρισα στα μαγαζιά. Ψώνισα για όλους μας, εντάξει πιο πολύ στα παιδιά το παραδέχομαι και κάπου εκεί μεταξύ καφέ και ησυχίας άρχισαν να μου λείπουν τα τερατάκια μου. 

Ντριννννννν το τηλέφωνο : ήταν η φωνή του άντρα μου "να έρθω να σε παρω?" "Ναι" απάντησα χωρίς καν να το σκεφτώ, ήθελα να πάω στα παιδάκια μου να ακούσω τις αταξίες τους, να παίξουμε, να μαλώσουν, να τα ξαναβρούν, να μπω πάλι στον χαμό μας ….

Σε όλο τον δρόμο άκουγα : Μαμααααααααα Ήρθες ?

Μετά από λίγο φτάσαμε σπίτι και είχαν βγει στο μπαλκόνι και φωναζαν "μαμααααα" "μπαμπάααααα" "ήρθεςςςςςςς"

Αυτό ήταν ηρεμία και ησυχία όπως την είχα γνωρίσει νωρίτερα ΤΕΛΟΣΣΣΣΣ

Δεν θα σου πω να το κάνεις και εσύ, γιατί μεταξύ μας ούτε εγώ το κάνω, μ`αρέσει να πηγαίνω βόλτα με τα παιδιά μου, εξάλλου γι' αυτό έκανα οικογένεια για να τους δημιουργώ ΕΓΩ αναμνήσεις... θα σου πω όμως ένα μυστικό ….

                                  Το ευχαριστήθηκα κάθε λεπτό της βόλτας μου (φτου μου)

Τελικά ο ΕΤ πήγε σπίτι του !!!

Σε φιλώ πολύ 

Ειρήνη