Ένας μήνας ... και κάτι

                    Τι έμαθα ένα μήνα στο Ντίσελντορφ?

Πέρασε κιόλας ένας μήνας και κάτι από την ημέρα που πακετάρισα το σπίτι μας και πετάξαμε για το καινούργιο μας σπίτι.

Η προσαρμογή μου ήταν γρήγορη και άμεση, δεν γινόταν αλλιώς εξάλλου. Φοβόμουν μόνο για την αντίδραση και τα αισθήματα των παιδιών μου (ξέρεις των γνωστών πιθηκίων).

Φτάνοντας στο σπίτι μας από το αεροδρόμιο μας περίμενε η σπιτονοικοκυρά μας με τα κλειδιά, ένα χαμόγελο, νερά και κρασί στο ψυγείο μας για το καλωσόρισμα. Όπως καταλαβαίνεις ένιωσα μια μικρή ανακούφιση που ο πρώτος άνθρωπος, μας φέρθηκε ζεστά και ανθρώπινα. Για τις επόμενες 3 μέρες μου έστελνε συνεχώς μηνύματα για να με ενημερώσει για την αγορά, τα σούπερ μάρκετ, τα αξιοθέατα, τα event της πόλης και τόσα άλλα διαδικαστικά που θα έκανα 2 μήνες για να τα βρω.

Και ναι ήρθε η Δευτέρα που θα πήγαιναν τα πιθήκια στο σχολείο. Εκεί να δεις άγχος που το είχα. Φυσικά δεν έδειξα το παραμικρό. Το μόνο συναίσθημα που έδειχνα στα παιδιά ήταν ενθουσιασμός, χαρά και λαχτάρα για το καινούργιο.

Φτάσαμε λοιπόν απ' έξω πήραν τις τσάντες τους και μπήκαν στο σχολείο. Τα έσφιξα στην αγκαλιά μου τους έδωσα ένα γλυκό φιλί και ένα τσαντάκι γεμάτο με σνακ και φαγητό, μην τυχόν και θελήσουν κάτι και δεν το έχουν. Υπερβολή ? δεν με νοιάζει…

Χαιρέτησα με ένα τεράστιο χαμόγελο γύρισα και έφυγα.

Φτάνοντας στο σπίτι ένιωθα ότι κάτι έλειπε … πολύ ησυχία. Έτσι πρέπει όμως ε? 

Νέο ξεκίνημα και δεν θα το άφηνα να πάει στράφι χάρη στο άγχος μου.

Πόσο κακός σύμβουλος αυτός ο παλιοάγχος… Σε τρώει σιγά σιγά χωρίς καν να μπορείς να το πολεμήσεις, κάθεσαι και περιμένεις να δεις τι άλλο θα φέρει…

ΟΧΙ δεν το άφησα … δεν με παίρνει εξάλλου, πήγα για περπάτημα, μπόλικο περπάτημα μέχρι να γίνει αποσυμφόρηση.

Και κάπως έτσι έφτιαξα την καθημερινότητα μας. Τα παιδιά σχολείο, δραστηριότητες και οι μεγάλοι όλα τα υπόλοιπα.

Βρήκα εύκολα τα μαγαζιά κοντά στο σπίτι μας, το ταχυδρομείο, τα βιβλιοπωλεία (εννοείται), τα πάρκα, τα ωραία καφέ … και πόσα άλλα, θα στα πω σιγά σιγά.

Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι μία εκκλησία καθολική που έχω εδώ πολύ κοντά μου, μπαίνεις μέσα και μία ασταμάτητη ησυχία και μία υπέροχη μυρωδιά σε κατακλύζει από την πόρτα. Ο φωτισμός και η ηρεμία της άλλο πράγμα. Εκεί αράζω πολλά πρωινά έτσι χωρίς να κάνω τίποτα.

Κεφάλαιο ποδήλατο, υπάρχουν παντού. Με βροχή, κρύο δεν τους νοιάζει, παντού και πάντα με ποδήλατο. Μία φλατ πόλη με ποδηλατόδρομους παντού. Οπότε και εμείς αντιγράψαμε την κουλτούρα τους και χρησιμοποιούμε ποδήλατά. Τα πιθήκια πάνε με ποδήλατο σχολείο, μπάλα, στο πάρκο, στο σούπερ μάρκετ, στο παγωτατζίδικο, έχουν ξετρελαθεί. Τους αρέσει τόσο πολύ που κυκλοφορούν χωρίς φόβο στον δρόμο.

Τι πιο όμορφο εξάλλου να μπαίνεις στην κουλτούρα και τα έθιμα ενός λαού. Έτσι νιώθεις και πιο κοντά τους, νιώθεις ότι εισχωρείς στον κόσμο τους. Δεν νιώθεις τόσο ξένος. 

Οι άνθρωποι εδώ οι πιο πολλοί είναι ευγενικοί και χαλαροί, το καλημέρα, το ευχαριστώ και το παρακαλώ, στο λένε όλοι παντού. Ευτυχώς οι περισσότεροι μικροί και μεγάλοι μιλάνε αγγλικά και γίνεται πιο εύκολη η ζωή μας. Βέβαια εάν δουν ότι προσπαθείς με την γλώσσα τους το εκτιμούν πολύ και βοηθάνε ακόμα πιο πολύ. Θεωρούν σπουδαίο όποιον μαθαίνει την γλώσσα τους. Φυσικά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εύκολοι υπάρχουν και οι ανάποδοι όπως παντού αλλά αυτούς δεν τους πλησιάζω προτιμώ να κρατώ απόσταση. Αρκετούς αντιμετώπισα στην Ελλάδα, όχι και εδώ, ας μείνουν μακριά μου.

Υπάρχουν πολλά όμορφα που θα μπορούσα να σου περιγράψω. Τις γέφυρες, το ηλιοβασίλεμα, τον Ρήνο, την παλιά αγορά, τα καφέ, τα ακόμα πιο ωραία γαλλικά μπιστρό. Γιατί καλό το Ντίσελντορφ αλλά το γαλλικό μικρόβιο δεν λέει να μου φύγει.

Ένας μήνας λοιπόν πέρασε, κιόλας, ένας μήνας, δύσκολος, στενάχωρος, χαρούμενος, αγχωτικός, ένας μήνας, που είχε απ' όλα. Ένας μήνας που ξεκίνησε την καινούργια μας αρχή. Ένας μήνας που φάνηκε σαν χτες.

Εύχομαι να συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει η καθημερινότητα και να μας κρατάει ήρεμους και ενωμένους. Εξάλλου τι θες ? Ηρεμία, καλή παρέα, θετική ενέργεια, ένα παγκάκι και ένα καλό βιβλίο.

Εις το επανιδείν 

Σε φιλώ πολύ

Ειρήνη