Εις το επανιδείν ...

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό βγαίνουν οι μεταθέσεις των στρατιωτικών. Τι σημαίνει αυτό; Μία ολόκληρη οικογένεια αλλάζει την καθημερινότητα της, τόσο πολύ που κάποιος που δεν το έχει ζήσει, δεν θα καταλάβει.

Έχω συναντήσει ανθρώπους που μου έδιναν κουράγιο με μια μάτια και ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη και υπήρχαν και άνθρωποι που το μόνο που μου έλεγαν είναι ωχ κάτσε να κάνεις παιδιά ή ωχ κάτσε να μεγαλώσουν κτλ. Μην σας απορρυθμίσω κακίες δεν του πρέπει του άρθρου μου, θέλω να είναι πλημμυρισμένο με αγάπη.

Επίσης να σας πω ότι επειδή είμαστε πολλές οι οικογένειες των στρατιωτικών σίγουρα θα έχετε γνωρίσει μια οικογένεια σαν την δική μου.

Δένεσαι πολύ και ξαφνικάαααα χάνεις τον φίλο, τον γείτονα, την καθημερινή καλημέρα, το καθημερινό άσε θα πάω εγώ για ψωμί, θα στα φέρω εγώ τα παιδιά το μεσημέρι, είμαι Σκλαβενίτη θες τίποτα, βγες είμαι έξω, άσε έχω βγάλει εγώ το λάστιχο θα κάνω και τα δικά σου χαλιά, και όλα αυτά που πάλι ίσως να μην καταλάβουν όσοι δεν έχουν ζήσει όλο αυτό το υπέροχο αλλά και δύσκολα διαχειρίσιμο καθεστώς.

Εγώ λοιπόν μένω στα συναισθήματα της δικής μου οικογένειας και αυτό που νιώθω εγώ είναι ότι κάθε τέτοιο καιρό ολόκληρες οικογένειες μαθαίνουν νέες γειτονιές, νέο δρόμο για τα σχολεία, νέα λαϊκή αγορά, νέους γείτονες, νέο τρόπο να βρίσκουν τον δρόμο προς την πύλη, νέο φούρναρη, νέο νέο νέο νέο.

Από την άλλη τα παιδιά χάνουν φιλίες, χάνουν την καθημερινότητα τους, το σπίτι τους, ποιο σπίτι τους δηλαδή; το σπίτι μας για λίγο όπως λέω και εγώ.

Θα κλάψουν πολύ που θα χάσουν τους φίλους, το σχολείο, το δωμάτιο τους, την γειτονιά τους, την αυλή τους, όσο για μένα; τι να σου πρωτοπώ;

Συγκρατείς δάκρυα, στενοχώρια, αμφιβολίες, και λες στα παιδιά σου οτιδήποτε τα ηρεμεί έστω και εάν τους κρύβεις την μισή αλήθεια. Όχι για να τα παραπλανήσεις αλλά γιατί ολόκληρη δεν την ξέρεις ούτε και εσύ.

Είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα να βάζεις πάντα τις προτεραιότητες και τις αξίες κάποιου άλλου πέρα και πάνω από τις δικές σου. Να βάζεις την μόρφωση του και την πρόοδο του δική σου προτεραιότητα και στόχο.

Να τώρα λίγο ακόμα, λίγη υπομονή πάει το ένα προπτυχιακό του, ήρθε και το μεταπτυχιακό, ουπς ήρθε και δεύτερο μεταπτυχιακό και το διάβασμα ? Οι ώρες που έφυγαν ? Και εκεί που λες εντάξει θα πάρω μία ανάσα έρχεται ένα σχολείο που πρέπει να περάσει στην Θεσσαλονίκη. Θα τα καταφέρεις εδώ μόνη σου; Μου έλεγαν. Μα πόσο δύσκολο να είναι; Ένας χρόνος είναι θα περάσει σκεφτόμουν; Τι μπορεί να πάει στραβά; Έχω δύο παιδιά οκ είμαι μόνη μου αλλά δεν είμαι και η μόνη; Τίποτα δεν θα πάει στραβά σκεφτόμουν και έκλαιγα γιατί πάει και η ανάσα που πίστευα ότι θα έπαιρνα. Να νιώθεις ότι πάντα έρχεσαι δεύτερη γιατί πρώτα πάει η στολή.

Να έχεις έναν κόμπο στο στομάχι, ένα ασταμάτητο άγχος που είναι λες και κάτι δεν θα πάει σωστά επειδή δεν το ελέγχεις απόλυτα εσύ. Να σκέφτεσαι … έφτασε; προσγειώθηκε; πρόλαβε το τελευταίο φως; θα γυρίσει καλά; πρόλαβε; του έβαλα μαζί του έξτρα αλλαξιά; έχει καλή παρέα;

Και τελικά ναι ήταν όλα επιλογή μου και τα αγάπησα όλα γιατί αγάπησα την στολή του όσο και εκείνος και εδώ που τα λέμε θα το ξαναέκανα όλο από την αρχή και με την ίδια σειρά.

Για να μην σας τα πολυλογώ είμαστε και εμείς μία οικογένεια που σε λίγο καιρό θα ζήσει μία τέτοια περιπέτεια.

Φεύγουμε λοιπόν αφήνουμε πίσω συγγενείς και φίλους μας αγαπημένους και πάμε να ζήσουμε το όνειρο μας το καινούργιο.

Η απόφαση πάρθηκε και αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη που θα είμαστε όλοι μαζί, θα είμαστε μαζί αυτή την φορά. Ελπίζοντας να ζήσουν τα παιδιά μου όλα όσα έχουν ονειρευτεί. Μια ωραία περιπέτεια έρχεται να μας ταρακουνήσει.

Μεγάλη αγκαλιά σε όλες τις στρατιωτικές οικογένειες σε όλες αυτές τις μάνες που είναι πολλά για την οικογένεια τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και εις το επανιδείν

Düsseldorf σου ερχόμαστε !!!🛫

P.S. Σας ευχαριστώ ηλιαχτίδες μου 😉