Δύο παιδάκια ... τι γίνεται ?

Όταν γέννησα την Υβόννη μου σκέφτηκα ότι τίποτα δεν μπορώ να αγαπήσω περισσότερο από εκείνη... ήταν η ανάσα μου, η πνοή μου, το είναι μου ολόκληρο. Δεν πίστευα ότι υπάρχει πιο μοναδική αγάπη από αυτήν, πιο μεγάλη και ότι δεν θα αγαπούσα τίποτα άλλο στην ζωή μου περισσότερο. 

ΛΑΘΟΣ !!! 

Υπάρχει ... η αγάπη που γεννήθηκε όταν ήρθε ο Μάξιμος στην ζωή μας !!!

Τόσο μοναδικός, τόσο χαρούμενος, τόσο διαφορετικός από την Υβόννη μου. Και τελικά κατάλαβα ότι είμαι τόσο τυχερή που δημιούργησα αυτά τα πλασματάκια που μου έχουν πάρει ένα κομμάτι του εαυτού μου και θα είναι δικό τους για πάντα. 

Γεννήθηκε λοιπόν ο Μάξιμος και σαν καλός αδερφός έφερε στην Υβόννη ένα τεράστιο κουκλόσπιτο για να τον υποδεχτεί σπίτι μας και να της δείξει ότι τώρα πια θα έχουν παρέα ο ένας τον άλλον. 

Οι μέρες μας κυλούσαν ομαλά δεν είχαμε νεύρα, δεν είχαμε περίεργες αντιδράσεις από την Υβόννη μου και όλα ήταν υπέροχα, μέχρι που κατάλαβα ότι λόγω του μωρού και του θηλασμού δεν αφιέρωνα τόσο χρόνο στην Υβόννη και δεν κάναμε πια κατασκευές μαζί, ούτε μαζεύαμε λουλουδάκια, ούτε πήγαινα πια μαζί της σε δραστηριότητες, οι πρώτες 40 μέρες μας ήταν μόνο τύψεις από μένα για το παιδί μου που άφησα "πίσω". 

Σιγά σιγά λοιπόν της ζήτησα να διεκδικεί και εκείνη τον χρόνο της μαζί μου. Διότι όσοι με ξέρετε θα γνωρίζεται ότι στο όρο ΖΗΛΙΑ ανάμεσα στα αδελφάκια δεν πιστεύω. Οι γονείς δημιουργούμε αυτό το κλίμα όταν για παράδειγμα λέμε : "θα έρθεις να σε πάρω μία αγκαλίτσα ή να πάρω τον αδερφό σου?", "θα το φας εσύ ή να το φάει ο αδερφός σου?"... 

Τα παιδάκια χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους, όμορφο και δημιουργικό, με αγάπη, όσο δύσκολο και εάν φαίνεται στην αρχή, μας ανταμείβει στο τέλος. Δώστε στα παιδάκια σας την προσοχή που χρειάζονται απλόχερα, όσο και κουραστικό και εάν σας ακούγεται. 

Δημιουργείστε κλίμα αγάπης μεταξύ των παιδιών σας. Διδάξτε τους ότι η αγάπη τελικά πολλαπλασιάζεται και είναι μοναδική για τον κάθε έναν μας. Δείξτε τους ότι είστε εκεί και για τους δύο. 

Θα σας πω απλά ότι έζησα πολύ ομαλά με τα δυο μου μικρά (με τα φυσιολογικά πάνω και κάτω μας) δουλεύοντας πολύ πρώτα με τον εαυτό μου. Διότι εγώ έπρεπε να τους διδάξω το δέσιμο της οικογένειας μας, την αγάπη και τον σεβασμό που θα πρέπει να έχουμε ο ένας στον άλλο. Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα ακατόρθωτο. Κάθε παιδάκι αντιδρά για να μας αποσπάσει την προσοχή, να μας κερδίσει με τον δικό του τρόπο, αφού αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης του. 

Ακούστε τα και δεν θα χάσετε !!! 

Σε φιλώ γλυκά !!! 

Ειρήνη